[...] Η φωνή του, αυστηρή και απελπισμένη, ανέβαινε με απίστευτη ασφάλεια τις γοργές και λυπημένες κλίμακες του Γεωργίου του Πελλοπονησίου. Και σαν έφτανε στο «αλληλούια», η μουσική γινότανε ένα σάλπισμα πορείας. Πένθιμο σάλπισμα που ρύθμιζε το τρομαγμένο ποδοβολητό ενός νικημένου, ξεσπιτωμένου λαού.
Επί των ποταμών Βαβυλώνος
εκεί εκαθίσαμεν και εκλαύσαμεν
εν τω μνησθήναι ημάς της Σιών
Αλληλούια!
[...] Η φωνή του, αυστηρή και απελπισμένη, ανέβαινε με απίστευτη ασφάλεια τις γοργές και λυπημένες κλίμακες του Γεωργίου του Πελλοπονησίου. Και σαν έφτανε στο «αλληλούια», η μουσική γινότανε ένα σάλπισμα πορείας. Πένθιμο σάλπισμα που ρύθμιζε το τρομαγμένο ποδοβολητό ενός νικημένου, ξεσπιτωμένου λαού.
Στρ. Μυριβήλη, Η Παναγιά Η Γοργόνα